Zaterdagavond heb ik met Liesbeth en Filip (het vriendje van Liesbeth) een bustaxi naar Bakau genomen. Filip had immers op het vliegtuig naast een medewerkster van Unicef gezeten die graag onze ervaringen op de Picca Nursery School wou horen. Dus gingen we met z’n drieën naar het United Nations-gebouw in Bakau. Daar werden we ontvangen in een mooi kantoor waar we te weten kwamen dat de 'unicef-lady' in feite het hoofd van de Unicef organisatie, afdeling education, in The Gambia is. We werden uitgenodigd op een etentje in een Chinees restaurant en daar bespraken we onze ervaringen, de problemen die we tegengekomen zijn, de corruptie in het land, de economische situatie, het werk van Unicef en het onderwijsbeleid in Gambia. Jawel, een interessant gesprek. Na het eten (subliem Chinees!) maakten we een korte tussenstop in haar huis (als je dat vergelijkt met de Afrikaanse compounds...) en voerde ze ons netjes terug naar huis in haar geruisloze terreinwagen.
Ze is een vrouw die diplomatie uitstraalt en veel over heeft voor haar job. In ruil voor het vele reizen en de lange werkdagen krijgt ze inderdaad een aantal financiële voordelen. Maar toch zou ik haar beroep niet graag uitoefenen. Vanuit idealistische en bewonderenswaardige ideeën vertrekken, maar constant tegengehouden worden door het Gambiaanse corrupte systeem, de politieke verbanden, de economische afhankelijkheid, een op zijn minst verdachte president, enzovoort. Ik zou danig gefrustreerd raken, maar zijzelf sprak erg rustig over al deze zaken. Zoals ik al zei: bewonderenswaardig.
Elke x
maandag 20 april 2009
zondag 19 april 2009
Redding uit Belgie...
De muizen liepen nog steeds ongegeneerd door ons huisje. Toen mijn ouders en zus vorige week op bezoek kwamen, brachten ze niet alleen de overheerlijke Belgische chocolade mee, maar ook… Belgische muizenvallen!
En het bleek een waar succesverhaal!
Donderdagavond (na een hele drukke week) besloten Hanne en ik er eens werk van te maken. Nadat we eerst 10 minuten moesten zoeken hoe we de vallen moesten opzetten en na 2 mislukte pogingen waarbij de rijst de lucht in gekatapulteerd werd, stonden de vallen op scherp. De Afrikaanse schotel moest als lokaal dienen. En lekker als het is… Nog geen uur later hoorden we een eerste klakgeluidje en gepiep. Het eerste slachtoffer was gevallen! Wegens groot succes besloten we onze muizenvallentocht vrijdag verder te zetten.
En ja hoor… enkele uren later hoorden we opnieuw een klakgeluid. Ook deze muis had zijn laatste wandelingetje gemaakt. Daar lag hij dan, op zijn rug met zijn pootjes in de lucht.
Sofie droeg hem om heel elegante wijze naar buiten :p. We blijven doorgaan met onze muizenvallenactie. Het enige probleem : we weten niet hoeveel er nog zitten en of er wel nog zitten. Volgende week moeten we naar huis en nu wordt het probleem net opgelost, na 2 maanden slapen tussen de muizen. Hopelijk maken we dus nog enkele muizenvrije nachtjes mee en anders wens ik het de andere meisjes die wat langer blijven van harte toe :)!
Hoe dan ook… mijn wraak zal zoet geweest zijn en kostte 3 Afrikaanse muizen het leven. Ze werden netjes begraven … op de vuilnisbelt :p.
Voor de rest hadden we een hele drukke week met de voorbereiding van het openingsfeest van het schooltje. Het feest was een hele belevenis en het werd een superdrukke dag met veel chaos onder de kinderen. Er moest gekookt worden voor een paar honderd man. Uiteindelijk werd er dan toch geen koe geslacht (zoals eerst gezegd), maar het werden geitjes die op onze pla terecht kwamen. De school werd helemaal versierd, er was muziek, …
Een echt Afrikaans feest! Maar de beloofde president kregen we niet te zien :p. Toch waren er enkele andere hoge gasten die elk een speech gaven. De school is dus officieel open verklaard:)!
De opkuis vrijdag was iets minder leuk :p, maar dat namen we er met plezier bij. Gisteren ging ik met Matty voor een laatste keer naar Serekunda om wat typische dingen te kopen die ik dan kan tonen aan de kindjes in mijn stageklas in België.
De komende week geven we nog 2 dagen les, woensdag is er sportdag en donderdag vertrekken we terug naar België :(.
Deze keer is het dus echt het laatste blogbericht dat jullie te lezen krijgen uit het verre Gambia!
Bye bye
Berdine –X-
En het bleek een waar succesverhaal!
Donderdagavond (na een hele drukke week) besloten Hanne en ik er eens werk van te maken. Nadat we eerst 10 minuten moesten zoeken hoe we de vallen moesten opzetten en na 2 mislukte pogingen waarbij de rijst de lucht in gekatapulteerd werd, stonden de vallen op scherp. De Afrikaanse schotel moest als lokaal dienen. En lekker als het is… Nog geen uur later hoorden we een eerste klakgeluidje en gepiep. Het eerste slachtoffer was gevallen! Wegens groot succes besloten we onze muizenvallentocht vrijdag verder te zetten.
En ja hoor… enkele uren later hoorden we opnieuw een klakgeluid. Ook deze muis had zijn laatste wandelingetje gemaakt. Daar lag hij dan, op zijn rug met zijn pootjes in de lucht.
Sofie droeg hem om heel elegante wijze naar buiten :p. We blijven doorgaan met onze muizenvallenactie. Het enige probleem : we weten niet hoeveel er nog zitten en of er wel nog zitten. Volgende week moeten we naar huis en nu wordt het probleem net opgelost, na 2 maanden slapen tussen de muizen. Hopelijk maken we dus nog enkele muizenvrije nachtjes mee en anders wens ik het de andere meisjes die wat langer blijven van harte toe :)!
Hoe dan ook… mijn wraak zal zoet geweest zijn en kostte 3 Afrikaanse muizen het leven. Ze werden netjes begraven … op de vuilnisbelt :p.
Voor de rest hadden we een hele drukke week met de voorbereiding van het openingsfeest van het schooltje. Het feest was een hele belevenis en het werd een superdrukke dag met veel chaos onder de kinderen. Er moest gekookt worden voor een paar honderd man. Uiteindelijk werd er dan toch geen koe geslacht (zoals eerst gezegd), maar het werden geitjes die op onze pla terecht kwamen. De school werd helemaal versierd, er was muziek, …
Een echt Afrikaans feest! Maar de beloofde president kregen we niet te zien :p. Toch waren er enkele andere hoge gasten die elk een speech gaven. De school is dus officieel open verklaard:)!
De opkuis vrijdag was iets minder leuk :p, maar dat namen we er met plezier bij. Gisteren ging ik met Matty voor een laatste keer naar Serekunda om wat typische dingen te kopen die ik dan kan tonen aan de kindjes in mijn stageklas in België.
De komende week geven we nog 2 dagen les, woensdag is er sportdag en donderdag vertrekken we terug naar België :(.
Deze keer is het dus echt het laatste blogbericht dat jullie te lezen krijgen uit het verre Gambia!
Bye bye
Berdine –X-
zaterdag 18 april 2009
De schoolopening
woensdag 15 april 2009
Het loopt op zijn einde...
Het is al een eindje geleden dat ik nog een berichtje plaatste… Sorry daarvoor. Mijn ouders en zus waren hier op bezoek en ik kon ze toch moeilijk aan hun lot overlaten bij alle Afrikaantjes hier J! We bezochten in de paasvakantie heel wat mooie dingen en deden prachtige uitstappen! Ook wilde dieren als krokodillen en bavianen ontbraken er niet aan.
Na 2 maanden een warm bad kunnen nemen (in het appartement waar mijn ouders verbleven) deed ongelofelijk veel deugd!!!
Ook de paaseitjes die van België meekwamen met het vliegtuig waren overheerlijk! Je hoort het wel altijd zeggen dat de Belgische chocolade de beste is, maar dat besef je toch pas maar echt als je dat zolang moet missen. Dan weet je dat ze gelijk hebben! Na 10 dagen ontspanning … is het deze week terug werken geblazen! Donderdag wordt de school officieel geopend. Voorlopig is er nog heel veel werk : de speelplaats wordt gevloerd, de klassen worden herschilderd, nieuwe ramen worden in de muren gekapt, de voorraad (schriften, kleren, speelgoed, puzzels, …) werd gesorteerd en geordend. Ook de kinderen moeten nog de liedjes en de dansjes voor de opening verder oefenen. Ook moeten we nog op zoek naar een koe om te slachten om iedereen eten te kunnen geven op het feest. En ik zeg het je… een koe vinden die geschikt is en niet zoveel geld kost, is wel degelijk moeilijk te vinden. Je kunt er niet zomaar eentje van straat plukken, want dan krijgen we te doen met de Gambiaanse politie en dat willen we natuurlijk niet J! We zijn dus iedere dag druk bezig en hebben geen tijd om met onze vingers te draaien!
Normaalgezien komen de belangrijkste mensen van het dorp op deze dag en misschien ook de president en de Gambiaanse televisie. Het wordt dus het evenement van het jaar J! Alleen jammer dat ze het op de Belgse televisie niet uitzenden he!
Deze week liep ik af en toe alleen over straat. Na tientallen jongens die achter me aan liepen en 2 huwelijksaanzoeken kreeg ik er toch wel lichtjes genoeg van :p.
Voor de rest gaat hier nog altijd alles heel goed! Het begint nu heel rap in te korten, want binnen een grote week zitten we terug op het vliegtuig richting België! Ik zal het heel erg missen hier, dat weet ik nu al!
Dit kan dus wel eens het laatste bericht zijn dat ik op onze blog zet terwijl ik hier nog in Afrika ben. Dus mensen… geniet ervan!!
Dikke zoen uit Afrikaaaaa
Berdine –X-
Na 2 maanden een warm bad kunnen nemen (in het appartement waar mijn ouders verbleven) deed ongelofelijk veel deugd!!!
Ook de paaseitjes die van België meekwamen met het vliegtuig waren overheerlijk! Je hoort het wel altijd zeggen dat de Belgische chocolade de beste is, maar dat besef je toch pas maar echt als je dat zolang moet missen. Dan weet je dat ze gelijk hebben! Na 10 dagen ontspanning … is het deze week terug werken geblazen! Donderdag wordt de school officieel geopend. Voorlopig is er nog heel veel werk : de speelplaats wordt gevloerd, de klassen worden herschilderd, nieuwe ramen worden in de muren gekapt, de voorraad (schriften, kleren, speelgoed, puzzels, …) werd gesorteerd en geordend. Ook de kinderen moeten nog de liedjes en de dansjes voor de opening verder oefenen. Ook moeten we nog op zoek naar een koe om te slachten om iedereen eten te kunnen geven op het feest. En ik zeg het je… een koe vinden die geschikt is en niet zoveel geld kost, is wel degelijk moeilijk te vinden. Je kunt er niet zomaar eentje van straat plukken, want dan krijgen we te doen met de Gambiaanse politie en dat willen we natuurlijk niet J! We zijn dus iedere dag druk bezig en hebben geen tijd om met onze vingers te draaien!
Normaalgezien komen de belangrijkste mensen van het dorp op deze dag en misschien ook de president en de Gambiaanse televisie. Het wordt dus het evenement van het jaar J! Alleen jammer dat ze het op de Belgse televisie niet uitzenden he!
Deze week liep ik af en toe alleen over straat. Na tientallen jongens die achter me aan liepen en 2 huwelijksaanzoeken kreeg ik er toch wel lichtjes genoeg van :p.
Voor de rest gaat hier nog altijd alles heel goed! Het begint nu heel rap in te korten, want binnen een grote week zitten we terug op het vliegtuig richting België! Ik zal het heel erg missen hier, dat weet ik nu al!
Dit kan dus wel eens het laatste bericht zijn dat ik op onze blog zet terwijl ik hier nog in Afrika ben. Dus mensen… geniet ervan!!
Dikke zoen uit Afrikaaaaa
Berdine –X-
markt
werken op school
met mij lieftallige zusje :)
Afrikaanse natuur
daddy, sis, mommy and me
enkele mooie sfeerbeelden om jullie nog meer jaloers te maken :p
etentje bij mama matty met mijn ouders en zus
matty leerde me afrikaans dansen ...
afrikaanse mama :)
kleine matty (3 maanden)
visdrogerij ... met de nodige stank
mijn zus en ik
veemarkt
krokodil aaien ... brrr
monkeys
werken op school
met mij lieftallige zusje :)
Afrikaanse natuur
daddy, sis, mommy and me
enkele mooie sfeerbeelden om jullie nog meer jaloers te maken :p
etentje bij mama matty met mijn ouders en zus
matty leerde me afrikaans dansen ...
afrikaanse mama :)
kleine matty (3 maanden)
visdrogerij ... met de nodige stank
mijn zus en ik
veemarkt
krokodil aaien ... brrr
monkeys
zondag 5 april 2009
Lastige week
De voorbije week heb ik een aantal moeilijke momenten gekend. Mentor Kebba moest immers deze week al dagelijks naar Brikama om zijn lerarenopleiding verder te zetten (avondonderwijs maar dan in schoolvakantie-vorm) waardoor ik en Berdine alleen voor de klas stonden. De kinderen waren echt niet rustig te krijgen. Elke 5 minuten moesten we om stilte vragen, wachten, trucjes verzinnen om de stilte te laten duren (meestal tevergeefs), ... Zo is het gewoon niet plezant om les te geven. Alle leuke activiteiten die we deze week uitgedacht hadden, waren maar half zo fijn omdat er constant gebabbeld werd. De kinderen waren niet aandachtig genoeg om de nieuwe leerstof echt te laten doordringen waardoor ik met veel frustratie alles 10 keer moest uitleggen. Het is vooral vervelend omdat ik weet dat de kinderen wel 100 % aandachtig zijn als Kebba in de klas is. En dan vinden ze dezelfde oefeningen en werkvormen echt superleuk, terwijl ik nu het gevoel had dat ik hen niet kon boeien. En aangezien mijn stem weer het dal der heesheid inging, was het echt een lastige week.
Met als apotheose de lessen op donderdagnamiddag. Ik stond nu immers compleet alleen voor de klas. Geen Kebba, geen Berdine (die was haar ouders gaan ophalen van het vliegveld), geen Sullayman die de plaatselijke taal spreekt, geen andere leerkrachten die aan het werk zijn, alleen ik. En na een nog redelijk geslaagde les Engels liep het fout bij de kringspelen. 5 jongens hadden immers een meisje hard geslagen en geschopt, zelfs toen ze al aan het wenen was. Man, ik stond daar gewoon perplex van. Want van sommige van die jongens had ik zo’n gedrag compleet niet verwacht. Ik wist gewoon echt niet meer wat te doen. Gelukkig schoot een buurvrouw me te hulp en heeft die jongens meteen ‘op Gambiaanse wijze’ gestraft. Daarna heb ik ze op mijn eigen manier ook nog eens duidelijk gemaakt dat zo’n gedrag echt niet door de beugel kan: een preek die je vijf huizen verder nog kan horen, een hele les tegen de muur staan en geschorst worden van alle leuke activiteiten. Ik had het op een gegeven moment echt moeilijk om mijn tranen te bedwingen, ik was zo ontgoocheld. Gelukkig kon ik wat op adem komen door de rest van de klas zelfstandig werk te geven. En uiteindelijk passeren die lastige momenten ook weer zodat ik de les toch nog positief kon afsluiten met het zingen van enkele lokale liedjes.
En ook de week zelf is vrijdag mooi afgesloten. Kebba moest niet naar Brikama (nationale feestdag omdat Gambia de Africa-cup heeft gewonnen) en was dus in school aanwezig. De klas was ook gesplitst in twee groepen voor de lessen bewegingsopvoeding, waardoor ik maar aan een halve klas per keer moest lesgeven. En de kinderen waren echt serieus stil (misschien nog wat onder de indruk van mijn preek?) en ze werkten goed mee en ik kon aan hun gezicht zien dat ze het ook werkelijk interessant en leuk vonden. Mijn leesles ging echt vlot (sommige lln kunnen nu al met gemak korte zinnetjes lezen - wat een verschil met de eerste leesles!), mijn evaluatie van hun leesvaardigheid was goed georganiseerd en ook de schrijfles was enorm plezant omdat de leerlingen er zo in opgingen. (En die vijf jongens hebben zich erg netjes gedragen. )
De hele week zijn we ook bezig geweest met het voorbereiden van de opening van ons schooltje. Tekeningen maken, liedjes inoefenen, het cheerleaden van het woord PICCA aanleren, uitleggen wat er zal gebeuren die dag, het was echt fijn om daarmee bezig te zijn.
Twee weken paasvakantie, hoe ga ik dat ooit overleven zonder bengels die op muren kruipen, om de drie seconden wenen tijdens het voetballen, vol trots hun tekening van een olifant tonen of zich giechelend in klas verstoppen?
Leerkracht zijn, het is toch meer dan een beroep he.
Met als apotheose de lessen op donderdagnamiddag. Ik stond nu immers compleet alleen voor de klas. Geen Kebba, geen Berdine (die was haar ouders gaan ophalen van het vliegveld), geen Sullayman die de plaatselijke taal spreekt, geen andere leerkrachten die aan het werk zijn, alleen ik. En na een nog redelijk geslaagde les Engels liep het fout bij de kringspelen. 5 jongens hadden immers een meisje hard geslagen en geschopt, zelfs toen ze al aan het wenen was. Man, ik stond daar gewoon perplex van. Want van sommige van die jongens had ik zo’n gedrag compleet niet verwacht. Ik wist gewoon echt niet meer wat te doen. Gelukkig schoot een buurvrouw me te hulp en heeft die jongens meteen ‘op Gambiaanse wijze’ gestraft. Daarna heb ik ze op mijn eigen manier ook nog eens duidelijk gemaakt dat zo’n gedrag echt niet door de beugel kan: een preek die je vijf huizen verder nog kan horen, een hele les tegen de muur staan en geschorst worden van alle leuke activiteiten. Ik had het op een gegeven moment echt moeilijk om mijn tranen te bedwingen, ik was zo ontgoocheld. Gelukkig kon ik wat op adem komen door de rest van de klas zelfstandig werk te geven. En uiteindelijk passeren die lastige momenten ook weer zodat ik de les toch nog positief kon afsluiten met het zingen van enkele lokale liedjes.
En ook de week zelf is vrijdag mooi afgesloten. Kebba moest niet naar Brikama (nationale feestdag omdat Gambia de Africa-cup heeft gewonnen) en was dus in school aanwezig. De klas was ook gesplitst in twee groepen voor de lessen bewegingsopvoeding, waardoor ik maar aan een halve klas per keer moest lesgeven. En de kinderen waren echt serieus stil (misschien nog wat onder de indruk van mijn preek?) en ze werkten goed mee en ik kon aan hun gezicht zien dat ze het ook werkelijk interessant en leuk vonden. Mijn leesles ging echt vlot (sommige lln kunnen nu al met gemak korte zinnetjes lezen - wat een verschil met de eerste leesles!), mijn evaluatie van hun leesvaardigheid was goed georganiseerd en ook de schrijfles was enorm plezant omdat de leerlingen er zo in opgingen. (En die vijf jongens hebben zich erg netjes gedragen. )
De hele week zijn we ook bezig geweest met het voorbereiden van de opening van ons schooltje. Tekeningen maken, liedjes inoefenen, het cheerleaden van het woord PICCA aanleren, uitleggen wat er zal gebeuren die dag, het was echt fijn om daarmee bezig te zijn.
Twee weken paasvakantie, hoe ga ik dat ooit overleven zonder bengels die op muren kruipen, om de drie seconden wenen tijdens het voetballen, vol trots hun tekening van een olifant tonen of zich giechelend in klas verstoppen?
Leerkracht zijn, het is toch meer dan een beroep he.
Abonneren op:
Posts (Atom)
