Lastige week

De voorbije week heb ik een aantal moeilijke momenten gekend. Mentor Kebba moest immers deze week al dagelijks naar Brikama om zijn lerarenopleiding verder te zetten (avondonderwijs maar dan in schoolvakantie-vorm) waardoor ik en Berdine alleen voor de klas stonden. De kinderen waren echt niet rustig te krijgen. Elke 5 minuten moesten we om stilte vragen, wachten, trucjes verzinnen om de stilte te laten duren (meestal tevergeefs), ... Zo is het gewoon niet plezant om les te geven. Alle leuke activiteiten die we deze week uitgedacht hadden, waren maar half zo fijn omdat er constant gebabbeld werd. De kinderen waren niet aandachtig genoeg om de nieuwe leerstof echt te laten doordringen waardoor ik met veel frustratie alles 10 keer moest uitleggen. Het is vooral vervelend omdat ik weet dat de kinderen wel 100 % aandachtig zijn als Kebba in de klas is. En dan vinden ze dezelfde oefeningen en werkvormen echt superleuk, terwijl ik nu het gevoel had dat ik hen niet kon boeien. En aangezien mijn stem weer het dal der heesheid inging, was het echt een lastige week.

Met als apotheose de lessen op donderdagnamiddag. Ik stond nu immers compleet alleen voor de klas. Geen Kebba, geen Berdine (die was haar ouders gaan ophalen van het vliegveld), geen Sullayman die de plaatselijke taal spreekt, geen andere leerkrachten die aan het werk zijn, alleen ik. En na een nog redelijk geslaagde les Engels liep het fout bij de kringspelen. 5 jongens hadden immers een meisje hard geslagen en geschopt, zelfs toen ze al aan het wenen was. Man, ik stond daar gewoon perplex van. Want van sommige van die jongens had ik zo’n gedrag compleet niet verwacht. Ik wist gewoon echt niet meer wat te doen. Gelukkig schoot een buurvrouw me te hulp en heeft die jongens meteen ‘op Gambiaanse wijze’ gestraft. Daarna heb ik ze op mijn eigen manier ook nog eens duidelijk gemaakt dat zo’n gedrag echt niet door de beugel kan: een preek die je vijf huizen verder nog kan horen, een hele les tegen de muur staan en geschorst worden van alle leuke activiteiten. Ik had het op een gegeven moment echt moeilijk om mijn tranen te bedwingen, ik was zo ontgoocheld. Gelukkig kon ik wat op adem komen door de rest van de klas zelfstandig werk te geven. En uiteindelijk passeren die lastige momenten ook weer zodat ik de les toch nog positief kon afsluiten met het zingen van enkele lokale liedjes.

En ook de week zelf is vrijdag mooi afgesloten. Kebba moest niet naar Brikama (nationale feestdag omdat Gambia de Africa-cup heeft gewonnen) en was dus in school aanwezig. De klas was ook gesplitst in twee groepen voor de lessen bewegingsopvoeding, waardoor ik maar aan een halve klas per keer moest lesgeven. En de kinderen waren echt serieus stil (misschien nog wat onder de indruk van mijn preek?) en ze werkten goed mee en ik kon aan hun gezicht zien dat ze het ook werkelijk interessant en leuk vonden. Mijn leesles ging echt vlot (sommige lln kunnen nu al met gemak korte zinnetjes lezen - wat een verschil met de eerste leesles!), mijn evaluatie van hun leesvaardigheid was goed georganiseerd en ook de schrijfles was enorm plezant omdat de leerlingen er zo in opgingen. (En die vijf jongens hebben zich erg netjes gedragen. )

De hele week zijn we ook bezig geweest met het voorbereiden van de opening van ons schooltje. Tekeningen maken, liedjes inoefenen, het cheerleaden van het woord PICCA aanleren, uitleggen wat er zal gebeuren die dag, het was echt fijn om daarmee bezig te zijn.
Twee weken paasvakantie, hoe ga ik dat ooit overleven zonder bengels die op muren kruipen, om de drie seconden wenen tijdens het voetballen, vol trots hun tekening van een olifant tonen of zich giechelend in klas verstoppen?

Leerkracht zijn, het is toch meer dan een beroep he.