Heelhuids aangekomen

Zondagavond kwamen we na een lange (voor mij bange) vlucht met wat turbulentie aan op de luchthaven van Banjul. Modou stond ons op te wachten. Het was er heel druk en overal kwamen mensen op ons af. De bagage werd bovenop een wagen (jeep) gebonden. Overal rondom ons kwamen mannen om ons geld of ons e-mailadres of gsm-nummer te vragen! Daarna reden we naar ons verblijf in een open jeep, het was precies een safaritocht. Mijn eerste indruk was dat alles hier echt superdruk is!! Er lopen echt overal mensen en je moet goed uitkijken waar je rijdt of je rijdt ze gewoon omver. Het verkeer is ook heel nonchalant en verkeersregels kennen ze hier niet, echt vreemd!! We werden heel goed ontvangen in ons verblijf en iedereen was erg vriendelijk. Jammer genoeg was het al donker toen we aankwamen en konden we niet veel van de omgeving zien. De volgende morgen wandelden we wat in het dorpje met Marjama, de vrouw van Modou (bij wie we verblijven). De straten zijn heel stoffig en ongelofelijk bobbelig als je in de auto moet zitten. Zo gebeurt het wel af en toe eens dat je je hoofd stoot tegen het plafond. We bezochten die morgen ook een plaatselijke markt. Die was echt ongelofelijk druk!!! En groot ook!! In de namiddag gingen we met 2 auto’s naar de markt in Serrekunda. Echt ongelofelijk hoe groot, druk en chaotisch het daar is, echt niet te doen!! Er lopen overal mensen met kruiwagens, met manden op hun hoofd en iedereen roept er als gekken door elkaar. We liepen allemaal in een rijtje achter elkaar omdat het zo druk was. Daar kochten we wat eten om ’s avonds samen met de leerkrachten van het schooltje te eten. Het was heel vreemd, want we wisten niet goed wat we konden kopen en wat het allemaal was. Sommige dingen zagen er heel raar uit. Toen we wilden terugkeren wilde de auto niet meer starten. Daar stonden we dan, met al onze inkopen in het drukke Serrekunda. Bijna liet ik al onze gekochte eieren vallen:p.Enkele mannen hielpen de auto duwen, maar tevergeefs... Platte batterij was het verdict. Na een tijdje wachten kwam een andere auto die vastgebonden werd aan de onze met kabels en zo raakten we weg. Het was onmiddellijk al een unieke ervaring om te starten.
’S avonds hielpen we allemaal met het maken van het eten. Dat duurde zeker 2 uur. Alles wordt heel zorgvuldig bereid. Ondertussen leerden we de leerkrachten wat beter kennen en maakten we heel veel plezier. Een van de leerkrachten heet Matty. Toen vertelde ik dat mijn moeder in België Maddy heet. Ze vond het grappig en zei dat zij hier in Gambia mijn tweede mama is. Nu noemen we haar (big) mama en zij noemt mij haar dochter, echt grappig om te zien. Vanmorgen kwam ik nog maar aan op het schooltje en ze vroeg al ‘where is my daughter’.Het eten werd op tafel gezet in grote kommen. Zoals echte afrikanen aten wij natuurlijk mee met onze handen. Vreemd om met iedereen uit dezelfde kom met je handen te eten. Daar zal ik ook nog wat aan moeten wennen denk ik.Het is echt niet te geloven hoe het onderwijs hier in elkaar zit. Die kinderen kunnen hier zoveel minder dan bij ons en ook de klassen zien er zo anders uit. Ik zal er zeker aan moeten wennen om voor een klas van 50 kinderen te staan. Sommigen van hen kunnen maar half Engels en snappen totaal niet wat ze moeten doen, het niveau ligt heel wat lager dan bij ons. Het is zeker niet te vergelijken.
Deze middag gingen we naar het strand. We speelden er ‘football’ en beachvolley. We hebben ons super geamuseerd met de mensen van hier die met ons meegingen. We wandelden er ook wat langs het strand. Op de terugweg vonden we een vis (Barrakoeda) die morgen op het menu staat. We zagen ook aapjes en heel wat gieren langs de weg!Ik kan nog zoveel meer vertellen, maar ik vrees dat ik ooit eens zal moeten afsluiten :p. Nog even een korte dankjewel voor onze heldin Elke die elke morgen al een hele dikke spin voor ons uit de weg ruimde J! Dankjewel Elke!!

Groetjes Berdine -X-